Szalej - Rozdział 13 - Bitwa

B i t w a

Był 13 maja 1433 roku.Dzień wstał wiosenny choć chłodny.Gęste

opary które unosiły się nad nieprzeliczonymi stawami i łąkami oblepiały

wszystko wilgocią.Ciszę poranka przerywało pojedyncze człapanie łosia

czy czochranie się samotnego odyńca.Przyroda zamarła w oczekiwaniu

na pierwsze promienie słońca,tylko niecierpliwy kos ozłacał przestrzeń

swoim śpiewem,zaprzeczając powszechnemu mniemaniu,że w dzień

Serwacego musi być mroźno i śnieżno.

W małej leśnej kaplicy ukrytej w zakolu rzeki Rudy,która w tym

miejscu przebija się przez gęste lasy i liczne stawy co niby pierścieniem

okalają górujące nad Rybnikiem wzgórze nazywane przez miejscowych

Górą Rudzką lub Cerekwicą,ksiądz odprawiał mszę świętą.Młody książę

ĸarniłowsko-Raciborsko-Rybnicki Mikołaj II syn księżnej Heleny z rodu

arystokracji litewskiej i księcia Jana,klęczał przed obliczem Jezusa i

żarliwie modlił się o zwycięstwo w bitwie,która miała rozstrzygnąć o

losach Górnego Śląska.Morze cierpień,krwi i łez,rabunku i poniżenia,

przepełniło czarę goryczy.To co miało być protestem przeciw złu i wynaturzeniom w łonie kościoła katolickiego oraz przewadze czynnika

germańskiego w życiu społecznym Czech,których Śląsk był integralną

częścią (umowa wyszegradzka-Kazimierz Wielki 1335r)stało się pretekstem do rozpętania okrutnej wojny religijnej która spustoszyła Śląsk

przypominając czasami pogromy najazdu tatarskiego.Ogromne oburzenie

wywołała wiadomość o najeździe husytów na Jasną Górę i sprofanowanie

przez polskiego kacerza Kuropatę ikony Najświętszej Maryi Panny wraz

z dzieciątkiem.Wściekłość pobożnych i z natury łagodnych rybniczan

wywołało morderstwo kapłana Walentego zamordowanego we wsi Jankowice w czasie kiedy niósł ostatnią posługę ciężko chorej kobiecie.

Modlili się śląscy wojowie,modlił się książę o pokój dla Śląska,który

niestety trza wywalczyć orężem.Rybnik,małe miasteczko nie posiadające

murów obronnych zostało przez oddziały księcia Bolesława V pana na Głogówku,Prudniku i Niemodlinie-żarliwego husytę totalnie splądrowane.

Ludność w większości opuściła domostwa szukając schronienia w bagnach i głębokich lasach.Teraz tłumnie wychodzili i garnęli się dowalki.Wszyscy

jednako wiedzieli,że tak dalej żyć nie podobna.Ciągły strach spowodował,

że życie straciło wartość.Dlatego zarówno szlachta jak i ludzie wszelkiego

stanu postanowili z rzucić to jarzmo i walczyć.Zwyciężyć albo umrzeć.

Msza dobiegała końca.Kapłan błogosławił wszystkim którzy kołem otoczyli małą śródleśną kapliczkę.Książę ubrany w zbroję wysłuchał

relacji zwiadu który pod osłoną nocy zapuścił się na sam szczyt Cerekwicy

i dotarł do pierwszych zabudowań na Zagrodnikach i Łony.

-Dziwne to mości książę ale zupełnie się nie ubezpieczają.Śpią po domach

jak susły.Złapaliśmy dwóch z oddziału niejakiego Zygfryda z Bełku,którzy

zanim z kamieniem u szyi wskoczyli do stawu powiedzieli,że między nimi

panuje spór,czy uganiać się po Śląsku,czy nie lepiej wyruszyć z polakami

przeciw Krzyżakom.Powiadali,że to jest królewska wyprawa która sławę

i splendor większy daje a i łupy większe obiecuje.Tylko książę Bolko

obstaje by wpierw rozprawić się z tobą mości książę a następnie wedle

woli każdy do koronnych przystąpić może.

-Ilu ich jest,sucho zapytał książę.

-Ciemno i trudno ustalić.Złapani przed śmiercią powiedzieli,że bardzo dużo.Ściągają ze wszystkich stron.Wymienili oddziały Runsztajna,Bolka, Korybutowicza,Zygfryda z Bełku,mówili też o Piotrze Polaku,Kuropacie

i wielu innych-spamiętać trudno.Jeden z onych drabów wyznał,że planowali spotkać waszą książęcą mość pod Żorami i tam zaatakować od tyłu.Widać słabo rachują.

-Dobrze się spisałeś,jak cię zowią?

-Michel z Rybnika-zagrodnik.

-Przedstawcie mi go po bitwie,powiedział książę.

-Pokornie prosza mości panie,pozwól mi walczyć u swojego boku.Śmierci

szukom,bo mi kacery młodo baba na śmierć za łonaczyli.

-Pozwalam.Dajcie mu tarczę i topor,nie idzie po mojej prawej stronie,

zwrócił się do swojego przybocznego.

Już promienie słońca zdążyły przebić się przez poranne opary,złocąc świat

swoimi cudnymi barwami.Wiosenny jazgot ptaków walczył o palmę pierwszeństwa z rechotem milionów żab.Wstał pogodny choć chłodny

dzień.Szeregi śląkich chorągwi w wielkim porządku i bez zbędnego

ociągania formowały szyki.Z prawej strony szły oddziały feudałów którzy

opowiadali się po stronie księcia Mikołaja,była doskonała chorągiew

Oleśnicka choć bez udziału księcia Konrada,była chorągiew panów na

Pszowie,Wodzisławiu i Jedłowniku.Środek zajmowały chorągwie samego

księcia Mikołaja.Lewe skrzydło stanowiła chorągiew samego biskupa

Konrada wspomagana chorągwią hetmana Wilchelma.Zupełnie swobodnie

tak jak by wbrew regulaminowi przemieszczała się miedzy tymi siłami

lekka chorągiew rycerza Macieja,która widać miała zadanie specjalne.Poza wymienionymi znaczącą siłę stanowiły zastępy mieszczan rybnickich i

chłopów z okolicznych przysiółków wyposażonych w postawione na sztorc kosy i sierpy,widły,cepy a nawet wystrugane z dębowych gałęzi

piki.Wszystko to w dostojnej ciszy,miarowym krokiem ruszyło na szczyt

Cerekwicy by zając pozycję i czekać na atak wojsk husyckich.Każdy szeptem powtarzał:”przeciw bezbożnikom,taborytom,kacerzom”.Przodem

szła chorągiew rycerza Macieja,która rwała się do boju,mając nadzieję,że

spotka na swojej drodze oddział Dobka Puchały z którym mieli osobiste

porachunki.Gdy dojeżdżali pod szczyt zauważyli,że widać zostali już

zauważeni,gdyż książę Bolko w wielkim pośpiechu szykował swoje zastępy,które zgodnie z taktyką husytów po winne zająć szczyt by z góry miażdżyć wroga wozami spiętymi łańcuchami.Książę Mikołaj zorientował się,że uprzedził przeciwnika i pierwszy opanował szczyt Cerekwicy,zaraz

pchnął na pomoc Maciejowi drugą chorągiew która ustawiła się obok jego

chorągwi.Książę Bolko widząc,że przegrywa walkę o szczyt Cerekwicy

w desperacji wysłał dwie swoje pancerne chorągwie,których zadaniem

było opanowanie szczytu.wzniesienia.

I tak bitwa rozpoczęła się wcześniej,zanim obie strony ustawiły pełny szyk

bojowy.Ciężka jazda husytów musiała forsować strome zbocze,przez co

jej impet był o wiele za mały,by zmiażdżyć lekkie chorągwie śląskie.

Zaskoczeniem dla husytów było,że Ślązacy nie ruszają do ataku oczekując

husytów na szczycie.Plan był prosty-im dłużej będzie trwała galopada

ciężkiej jazdy pod górę,tym mniejszy będzie impet i siła uderzenia.Drugim

zaskoczeniem było,że obie śląskie chorągwie rycerza Macieja iwrocławska

tuż przed spotkaniem z czołówką husytów,rozstąpiły się puszczając ciężką jazdę w próżnię.Nie łatwo jest wytracić impet rozpędzonych koni.Husyci

przelecieli przez szczyt Cerekwicy nie natrafiając oporu i nagle spostrzegli

,że pędzą na wprost wojsk księcia Mikołaja,które szeroką ławą niby fala podchodziły pod szczyt.Husyci zorientowali się,że bez wsparcia swoich pozostałych wojsk nie mają szans dotrzymać pola Ślązakom.Poszedł

sygnał do zatrzymania a następnie odwrotu ale było za późno.Otoczna ze

wszystkich stron chorągiew została zmuszona do podjęcia walki.

W pewnym momencie zawachał się i książę Mikołaj takim obrotem sprawy.Miał przed sobą ciężką chorągiew husytów,potem pustka i na

szczycie lekką chorągiew rycerza Macieja.Chorągiew wrocławska po

przepuszczeniu husytów wycofała się nie bardzo wiedząc co robić.Sprawę

rozwiązali sami Rybniczanie,którzy trzymani jako rezerwa nie wytrzymali

i szeroką ławą ruszyli na husytów,otaczając ich ciasnym kołem przez co

uniemożliwili książęcym dobranie się im do skóry. Zaczęła się bitwa śmierć i życie.Każdy miał swoje rachunki,które chciał koniecznie sam

uregulować,a ceną było życie.Nie pomogły nawoływania rycerzy,ażeby

Rybniczanie odstąpili i dopuścili jazdę która paliła się do walki.Husyci

bronili się dzielnie,zakuci w zbroje odpierali ataki mieszczan uzbrojonych

w długie piki,cepy widły i topory osadzone na długich grabowych stylach.

Najskuteczniejszym sposobem na pancernych było okaleczanie ich koni.

Biedne zwierzęta niemiłosiernie rażone pikami z podciętymi pęcinami

padały przywalając swoim ciężarem jeźdców.Nienawiść była tak duża,

że niektórzy mieszczanie wskakiwali pod brzuchy przerażonych koni

wysadzając z siodła jeźdca.Zakuty w żelazo żołnierz gdy upadał na

ziemię był zupełnie bezbronny.Widżc to książę Mikołaj uznał,że tutaj nie

potrzeba jego wojska.Nienawiść ustokrotniła siły rybnickich mieszczan

i chłopów.Zbici w ciasne koło husyci,kłuci,rażeni toporami ze wszystkich stron,nie potrafili wykorzystać swoich sił.Trzask toporów o zbroje mieszał

się z piskiem i przeraźliwym rżeniem koni.

Tym czasem książę Bolko postanowił usadowić swoje oddziały na szczycie Cerekwicy i być może udało by się osiągnąć ten cel,gdyby nie chorągiew ciężkiej jazdy z Raciborza,która ominąwszy osaczone przez

rybniczan oddziały husyckie zdążyła wesprzeć lekkie chorągwie śląskie

broniące szczytu.Wojska Bolka V zostały odrzucone od szczytu przez co nie połączyły się z osaczonymi chorągwiami.To był kolejny błąd Bolka V,

który był przekonany,że jego ciężkozbrojne chorągwie wsparte oddziałami

kacerzy i zaprawionymi w bojach chorągwiami litewskimi przejadą po

Ślązakach jak koło wozu po żabie,a ciężkie wozy bojowe dopełnią reszty

zniszczenia.Podzieleni na małe grupy toczyli jak by swoje odrębne małe potyczki.Głogowska chorągiew księcia Bolesława została odrzucona na

północ w kierunku bagnistych łąk rzeki Rudy,gdzie konie topiły się nie

mogąc wykonać zwrotu.W kierunku Zagrodnik walczyła jazda czeska-

ciężkozbrojna osaczona przez doborową chorągiew księcia Mikołaja oraz

luźno walczące rycerstwo Śląskie.Tutaj walka trwała bez jednej chwili

wytchnienia.Wyćwiczony żołnierz spotkał równie sprawnego przeciwnika.

Bardzo trudne chwile przeżywał rycerz Maciej ze swoją lekką chorągwią.

Natarła na nich z furią litewska chorągiew Korybutowicza,dowodzona pod

jego nieobecność przez rosłego rycerza który siał w koło spustoszenie.

Litwini zorientowali się,że przychodzi im się zmagać z luźno skleconą

chorągwią,zaczęli pozorować odwrót w kierunku Kozich Gór,a chodziło

o to by wydostać się na równinę.Tam błyskawicznie uformowali się w

czwórki,dokonali zwrotu i runęli na lekką chorągiew rycerza Macieja.

Uderzenie było tak silne,że Ślązacy musieli się cofać tracąc co rusz któregoś z jeźdców.Zaciekłość była tak duża,że nawet ranni co spadli

z koni,walczyli dalej między sobą,bywało nożami a nawet gołymi rękami

i zębami.

Maciej zrozumiał,że to koniec dla jego dzielnych żołnierzy.Siły były

nierówne,ręce opadały ze zmęczenia,oczy zachodziły mgłą,w piersiach

brakowało tchu,a litewscy wojownicy miażdżyli ich swoją przewagą.

Dalsze ustępowanie zbliży ich do mieszczan którzy jeszcze zmagali się

z chorągwiami husyckimi.Litwini na tyłach mieszczan -to rzeź i przegrana

całej bitwy.Trzeba zginąć a nie ustąpić.

Słońce świeciło już wysoko na niebie,choć chłód przypisany świętemu Serwacemu w dalszym ciągu dawał się we znaki,to końca bitwy

nie było widać.Porozrzucane na stokach Góry Rudzkiej oddziały walczyły

między sobą nie wiedząc nic o swoich braciach.W pewnym momencie

książę Mikołaj zobaczył,że sytuacja lekkiej chorągwi rycerza Macieja jest

tragiczna.Nakazał więc by rycerz Wilhelm zostawił potopioną w bagnach

ciężką chorągiew husycką i pośpieszył z pomocą Maciejowi.Decyzja była

słuszna wycofanie chorągwi hetmana Wilhelma husyci przyjęli z wielkim entuzjazmem sądząc,że ustąpili pola,ale pościgu nie podjęli,bo ludzie i konie byli tak wymęczeni,że nie byli zdolni do wykaraskania się z bagna.

Pomoc dla chorągwi Macieja przyszła w ostatniej chwili.Uderzenie z boku w Litwinów spowodowało,że musieli zmienić szyk.Być może mimo tego

osiągnęli by swój cel,gdyby nie nagłe pojawienie się oddziału Żorzan,

którzy przyszli w sukurs braciom z Rybnika,a wypadło to w najbardziej

odpowiednim czasie.Walka rozgorzała od nowa-widły,piki,cepy i topory

mieszały się z uderzeniami rycerskich mieczy.Nowe siły wstąpiły w Ślązaków.Nikt nie zważał,że przed chwilą mdlały mu ręce,od nowa rozpoczęła się straszliwa-zacięta walka.Powolutku górę brali rybniczanie.

Husyci zmęczeni śmiertelnie nie stawiali już takiego oporu.Pękł zwarty

szyk pancerniaków husyckich,rozproszonych przez połączone siły Rybniczan i Żorzan.Rozpadł się zwarty dotąd szyk Litwinów choć w

dalszym ciągu stanowili dużą siłę.Szczególnie dowódca Litwinów siał

wokół śmierć.Sam w otoczeniu giermków przebijał się do chorągwi Głogowskiej księcia Bolesława.Żaden żołnierz nie dawał mu rady.Potężny

koń i nadludzka siła rycerza powodowały,że kto zbliżył się do niego padał

jak rażony piorunem.Zobaczył to książę Mikołaj i krzyknął na swoich by

zrobili mu miejsce i dopuścili do goliata.Jakoż rozstąpili się i pozwololi

im stanąć naprzeciw siebie.Rosły rycerz na olbrzymim bachmacie i młody

książę-pacholę prawie,na pięknym koni pełnej krwi.

-Widzę,że przyjdzie mi zrobić mojemu panu a przyszłemu królowi Śląska

Zygmuntowi Korybutowiczowi piękny prezent w postaci uciętej głowy

cherubinka.Zygmunt wróci od Jagiełły z koroną królewską to pewnie będzie kontent z prezentu głowy swojego oponenta.No mości dzieciaku

stawaj,niech ci przy strzyżę baki,bo wąs ci pewnie jeszcze nie wyrósł.

Książę Mikołaj choć młody i o chłopięcej sylwetce,znany był z tego,że

mało który dorównywał mu we władaniu rapierem czy mieczem.Nauki

pobierał u najlepszych mistrzów fechtunku.Toteż prawie wszyscy przerwali walkę robiąc półkole by obserwować pojedynek.

-Widzę,że lepiej od miecza mielesz ozorem,zreplikował jego przechwałki

książę.

Litwin bez słowa spiął konia chcąc frontalnym atakiem zmiażdżyć tego

dzieciaka co próbuje się mierzyć z nim-znanym z niepospolitej siły rycerzem.Rozpędzona masa zmierzała prosto w księcia.Litwin nie próbował nawet podnieść miecza uwarzając,że samo uderzenie wystarczy

by zmieść księcia razem z koniem,lecz taneczny unik spowodował,że

Litwin uderzył w próżnię.Poznał rycerz Zygmunta Korybutowicza,że oto

mierzy się z mistrzem nad mistrze,a ten lekki z pozoru koń to prawdziwy

tancerz,który w mig odgaduje zamiary swojego pana.

-No i co tyko chmielowa-zawołał książę.

Litwin nie za bardzo rozumiał co się stało.Spoglądał zdziwiony pytając

wzrokiem jak to się stało,że on nie trafił w tego fircyka.Zrobił srogą minę

i ponownie ruszył na Mikołaja trzymając miecz ponad głową.Książę lekko

puścił wodze koniowi i miękko prawie tanecznie szedł na przeciw Litwina.

Gdy dojeżdżali do siebie Litwin stanął w strzemionach by ciąć z całej siły,

a wtedy czarny jak smoła koń,posłuszny woli księcia,zrobił nagły ruch,

niby potknięcie w kierunku Litwina.Bachmat chcąc uniknąć zderzenia

gwałtownie odskoczył i husyta ciął powietrze.Widać włożył w cięcie całą

siłę,bo razem z mieczem pochylił się gwałtownie do przodu i ratując się

przed upadkiem wypuścił miecz z ręki.Głośny szmer podziwu dla księcia

i wspaniałej postawy konia ,który po wykonanym triku kiwał łbem jak by

dopraszając się braw.

-No i co wąsiasto czaplo,odezwał się książę.

Rycerz był skonfundowany.Śmiech był obrazą gorszą od śmierci.

-Podajcie mu któryś jego miecz bo sam pewnie nie potrafi zejść z konia

by go podnieść.Widać cały regiment giermków sadza ta pokraka na konia.

Skoczył któryś z żołnierzy by podać miecz.Husyta poprawił się w siodle

i syknął przez zaciśnięte zęby.

-Nie godzi się dworować ze szlachcica-rycerza.

-Dla nas tyś nie rycerz tylko bandyta.Ile masz kapłanów i zakonnic na

sumieniu.Ile sprofanowanych obrazów świętych.Jakie morze niewinnej

krwi-niewiast i dzieci.No ruszaj chyba,że cię strach obleciał.

Starli się i tylko dzwonienie stali o stal dowodziło,że miecz trafił na miecz.

Poznał Litwin,że to nie zabawa,że oto ma przed sobą młodego rycerza,ale

już mistrza we władaniu mieczem,ni ma jeszcze jeden atut-konia.Piękne

zwierzę tak ułożone,że czasami uprzedzało myśli swojego pana.Robił a to

unik a to markowane potknięcie które zupełnie dezorientowało mawet

wprawionego w boju przeciwnika.Stało się jasne,że ten pojedynek wygra

młodziutki książę.Gdy zmęczony Litwin robił zwrot,Mikołaj zdążył

podjechać za nim na odległość cięcia,ale nie godziło się ciąć z tyłu więc

poczekał aż husyta ustawi się przodem.Wtedy wykonał cięcie szybkie jak

błyskawica.Niewidoczny ruch nadgarstka i ostrze wylądowało na szyi

Litwina.Znieruchomiał zdziwiony bliskością księcia.Jeszcze próbował

podnieść miecz,lecz ręka znieruchomiała i opadła bezsilnie.Miecz wypadł

mu z ręki i wbił się sztorcem w ziemię.Siłą woli podniósł rękę by zatamować krew,ale były to ruchy bezwiedne.Chwilę jeszcze chwiał się

w siodle,by nagle runąć na ziemię.Walka była skończona.Gromkie hura

wyrwało się ze Śląskich gardeł.

-Dobić heretyków,dować ich sam.Kaj je Bolko-to jego sprawka.

Ale księcia Bolka V-tego który dowodził husytami już nie było.Zrozumiał,że bitwa jest przegrana i razem z bliskimi sobie rycerzami

czmychnął z pola bitwy kierując się na południe by w zbójeckim gnieździe

Runsztajna znaleść schronienie.

Bitwa była rozstrzygnięta.Pojedyncze oddziały odizolowane od siebie

stawiały zacięty opór.Zaciekłość była tak wielka,że nikt nie oczekiwał

i nie dawał pardonu.Straszne to były obrazy kiedy ranni miast modlić się,

jeszcze walczyli między sobą.Straszliwy los spotkał pozostawioną w

bagnach ciężką jazdę husycką.Zostali co do jednego wystrzelani przez

kuszników z Wielopola,Golejowa i Ochojca.Rybniczanie wraz z Żożanami

którzy przybyli z odsieczą w podzięce,że bliskość oddziałów książęcych

zmusiła husytów do odstąpienia od murów ich miasta,obchodzili usłane

trupami pobojowisko i pomagali rozbić ostatnie broniące się oddziały

husytów.

Książę Mikołaj objeżdżał pobojowisko by nagle będąc na zachodnim

stoku Cerekwicy zobaczyć obraz niewiarygodnej nienawiści i męstwa.

Oto chorągiew ciężkiej jazdy husyckiej której przyszło walczyć z piechotą

śląską,tak dalece zapamiętała się w walce,że gdy nie stało inaczej jeźdcy

zeskakiwali z koni i walczyli na pięści i pazury.Jak walczyli tak pozostali

w śmiertelnych uściskach z odgryzionymi uszami,wydłubanymi oczami'

Słońce powoli chyliło się ku zachodowi topiąc się w czerwonej

poświacie mgieł i oparów,tego chłodnego majowego dnia 1433 roku.

Cienie prastarych dębów porastających Cerekwicę wydłużały się obejmując mrokiem pobojowisko.Wszyscy pospołu szlachta,rycerze,

włościanie i zagrodnicy stanęli na szczycie góry,umęczeni,schlapani krwią ale szczęśliwi ze zwycięstwa.Ci twardzi pobożni ludzie,którzy musieli przez ostatnie lata znosić mord,rabunek i poniewieranie świętości teraz ocierali łzy radości.Koniec husytów na naszej ziemi.

-Kościoły splądrowane i z beszczeszczone,a przecież musimy odprawić

mszę świętą.Musimy podziękować Bogu za zwycięstwo.Książę stał w

otoczony ciasnym kołem przez wszystkich którzy tak dzielnie walczyli tego dnia.Tutaj na szczycie tej góry skąd najbliżej nam do Boga i na pamiątkę naszego zwycięstwa,postawimy skromną kapliczkę i poświęcimy

ja ku czci świętego Urbana.Tutaj wielebny odprawi mszę dziękczynną i

tutaj niech po wsze czasy rybniczanie opiekują się tym miejscem i nirch

go czczą w podzięce świętemu Urbanowi,że pozwolił na odnieść to zwycięstwo.Amen.

A teraz chcę wyrazić szczególne uznanie mieszkańcom Rybnika i okolicznych opoli,że tak dzielnie wspierali nas w boju.Dziękuję imć

panu Frysztackiemu burmistrzowi Żor,że przybył wraz ze swoimi mieszczanami wesprzeć nas w walce.Muszę wam jeszcze jedno powiedzieć,oto moją wolą przeniesiecie ciało zamordowanego kapelana

Walentego,który obowiązki kapłańskie wykonując,męczeńską śmiercią

zginął z jego polowego pochówku w Jankowicach na cmentarz w Rybniku.

Na te uroczyste przeniesienie zwłok sam osobiście przyjadę i wszystkich

mieszkańców zapraszam.

Koniec

Szalej - Rozdział 12 - Odsiecz

O d s i e c z

Jechali stępa.Przodem chorągiew rybnicka którą dowodził hetman

Wilhelm,za nimi podążali woje księcia Mikołaja,następnie luźne oddziały

panów którzy dosyć mieli pogromów urządzanych przez husytów,było wielu pojedynczych wojów którzy przystali do księcia gotowi uwolnić

ziemię śląską od zarazy husyckiej.

Do księcia zbliżył się rycerz Maciej którego chorągiew zamykała pochód.

-Mości książę,mam wiadomości które wydusiłem od tego Dratewki.

-Mów,chętnie posłucham.

-Ten piekielnik przyznał się do wielu zbrodni.To on w karczmie zwanej Świerklaniec namawiał wyrobników by przystępowali do husytów prawił,

że kapłana w Jankowicach za dźgali ludzie Runsztajna.

-Znam sprawę tego kapłana,choć pewności nie mam kto jest winny tej

ohydnej zbrodni.Mów dalej.

-Powiedział,że pod Pszczyną jest mały oddział husytów,wysłany by pojmać matkę waszej mości księżnę Helenę.Główne siły są pod Żorami

i Rybnikiem a dowodzi nimi książę Bolko i wielu znanych polskich kacerzy.Powiedział,że sam Dobek Puchała wybiera się by wesprzeć Bolka.

-A to ciekawe co mówisz,Mikołaj wyraźnie się zamyślił;Pułapka?mnie

uwiązać pod Pszczyną a w tym czasie splądrować Rybnik i Żory i jak się

da to połączonymi siłami uderzyć na mnie od tyłu.

-Jak go przypalałem to wystękał,że ten oddział coś my pod Pawłowicami

znieśli podążał na spotkanie z księciem Bolesławym.

-Przyprowadź go,chcę go przepytać.

-Kiedy mości książę nie mogę,bo ten piekielnik pewnie już kibluje w

piekle-taka jego mać.Usmażony wyzionął ducha.

-No cóż,postąpiłeś z nim tak jak na to zasłużył,ale wiadomość ważna.

W Pszczynie nie zabawimy długo,uprzedzimy ich i zaskoczymy.Wyślij

przodem mały podjazd,niech rozeznają jak są uzbrojeni no i

wiela ich jest.Pszczynę znam dobrze,spędziłem tam kilka lat,Wydaje mi się,że oni bardziej zajęci są plądrowaniem niż wojowaniem.Uderzymy z marszu,ty Macieju obejdziesz miasto lasem i zajdziesz ich od Kobióra,ja

uderzę z frontu a hetman Wilhelm wymiecie ich z miasta.Zrobimy krótki

popas i ciągniemy na Rybnik.

-Będzie tak jak każesz,książę.

-Staniemy pod Rybnikiem dużo wcześniej niż się spodziewają.Będziemy

walczyli ich bronią.Do tych czas oni zajmowali wzniesienia a nam kazali

się pchać do góry.Tym razem będzie na odwrót. Domażlice nie mogą się

powtórzyć.Pamiętaj musimy zająć Górę Rudzką która panuje nad Rybnikiem.Znam te miejsca,bo tam ustrzeliłem dużego jelenia.W koło są

bagna i łąki rzek Rudy i Nacyny które nie sprzyjają ciężkiej jeździe i

husyckim wozom.To oni będą musieli się pchać pod górę,i to będzie

nasza szansa.Jest jeszcze jedna rzecz na którą liczę-poparcie wiernych

kościołowi mieszczan rybnickich.

-Myślałem,że do rozprawy z husytami dojdzie pod Pszczyną,powiedział

rycerz Maciej a okazuje się,że to Rybnik będzie tym miejscem które

rozstrzygnie czy Śląsk uwolni się od tej heretyckiej zarazy.

Powoli wjeżdżali w teren znany księciu z lat młodości.Te lasy pełne

zwierza,gdzie i żubra spotkać łacno a powiadają,że i niedźwiedź odwiedza

te tereny.Książę dał znak na krótki odpoczynek .Ludzie i konie muszą

nabrać sił przed czekającą ich walką.Każdy żołnierz wie jak ważne jest

sprawdzenie przed walką ,czy miecz lekko wychodzi z pochwy,czy

mizerykordia prawidłowo dynda na pasku,a i posilić się godzi i czoło

do sucha wytrzeć.Siedzieli na ledwo zieleniejącej się trawie ukwieconej

przylaszczkami i pierwszymi kaczeńcami.Pachołki zadawali koniom

karmę,sprawdzali uprząż.

-Wielebny kapelan niech odmówi modlitwę za nasze powodzenie.

-Mości książę niczego innego nie robię.

-Ale coś po cichu rozmawiasz z Panem Bogiem,a może ty prywatne

interesa załatwiasz.

-W ciszy słyszę głos Pana mego,odparł kapelan.

-Ładnieś to powiedział,że Pan Bóg słyszy i nasze myśli,ale dzisiaj by

dodać sobie otuchy pomodlimy się głośno i razem.

I tak płynęła po polach i łąkach modlitwa śląskich wojów.Skończyli

modlitwę i zabierali się do wymarszu.

-Maciej wyjeżdża pierwszy bo musi zrobić słuszne koło by zajść ich od strony Kobióra.

Książę jeszcze wydawał rozkazy gdy wrócił podjazd wysłany pod Pszczynę.Okazało się,że zamek oblega stosunkowo mała grupa husytów,

bez dyscypliny i porządku.Raczej kręcą się szukając co by jeszcze

zrabować.Jest ich około trzech setek razem z kacerzami i pospulstwem

żądnym grabieży.Książę słuchał wiadomości w wielkim skupieniu bo

przecież chodziło o jego matkę Helenę uwięzioną w zamku.

-Panowie oficerowie,książę zwrócił się do dowódców chorągwi którzy

stale byli w jego otoczeniu.Skoro oddział oblegający zamek jest nieliczny

to darujemy sobie zachodzenie ich od strony Kobióra.Uderzymy frontem

uwolnimy zamek a reszcie pozwolimy uciec w lasy,tam ich dobiją chłopi

którzy mają z nimi swoje porachunki.My zrobimy krótki popas i ruszamy

na Rybnik.

-A Żory?odezwał się rycerz Zenek z Roja-wioski blisko Żor leżącej a

powiązanej z majątkiem braci Cystersów którzy w pobliżu mieli swój

„Paradis”-słynny z winnej latorośli.

-Żory miniemy,są dobrze bronione pod dowódcą swojego burmistrza

Frysztackiego,sławnego rycerza.Husytów postraszymy samą swoją

bliskością.Doszły mnie słuchy,że Żory bronione są nawet przez dzielne kobiety,które wrawą wodę leją na łby atakujących.Wszystko wskazuje na to,że główne siły husytów zbierają się koło Rybnika.Tam im wydamy bitwę.Uprzedzimy ich i zwyciężymy.Z pomocą Boga!

-Hura,niech żyje książę.rozległy sie okrzyki.Na Rybnik!

-Nie świętujcie zwycięstwa nad niedźwiedziem gdy niedźwiedź w gawrze

siedzi,zażartował książę.

I poszli w szyku marszowym,przodem jak zwykle lekka chorągiew która

dawała baczenie na wszystkie strony,w środku chorągiew ciężkiej jazdy,

a na końcu chorągiew rycerza Macieja.Zamykał ten pochód tłum ludzi

zbrojnych w cepy i widły,który dosyć miał nieustannych grabieży i mordów,czynionych przez husytów.

-Nie hałasować,żeby nas zbyt wcześnie nie zmiarkowali,las na razie daje

nam ochronę.Oddział posuwał się bardzo szybko,ludzie podochoceni

wczorajszym zwycięstwem rwali się do walki.

Gdy wiechali w zabudowania miasteczka,zaskoczenie husytów było kompletne.Początkwo myśleli,że to pomoc jednego z oddziałów który

penetrował okolicę,lecz gdy rozpoznali znaki książęce wpadli w panikę.

Trębacz zwoływał wszystkich włóczących się po mieście,oddających się

swawoli,ale było za późno.Lekka chorągiew hetmana Wilhelma zmiotła

ich samem rozpędem.Próbowali salwować się ucieczką w wąskich uliczkach,ale i tam dopadły ich topory ślązaków.Pozostałe chorągwie

podzieliły się na dwa skrzydła i z dwóch stron zaatakowały oblegających

zamek.I tu zaskoczenie było tak duże,że początkowo oblegający machali

rękami na powitanie spodziewanej pomocy.Gdy zorientowali się,że chorągwie rozwijają szyk bojowy i ruszają do ataku zwinęli się sprawnie

i ustawili frontem do atakujących.

Pierwsze uderzenie chorągwi lekkiej jazdy przyjęli dzielnie,pozostawiając

na placu boju kilku zabitych.Widząc sytuację książę wydał rozkaz by lekka jazda ustąpiła miejsca pancernej chorągwi.Wtedy dopiero okazało się jak wspaniale wyćwiczone były chorągwie śląskie.Lekka jazda pozorowała atak na husytów.Jednakże zaraz potem udali,że ulękli się

zakutej w żelazo jazdy husyckiej.Już z piersi niektórych husytów wyrwał

się okrzyk tryu,fu,już opuścili ustawione w kierunku nieprzyjaciela piki

i lance,gdy nagle z za pleców lekkiej jazdy pokazała się książęca pancerna

choroągiew.Husyci nie wytrzymali impetu i zaczęli się wycofywać w

kierunku zamku.Wtedy spotkał ich drugi niespodziewany cios.Z okień

zamku zaczęły spadać na ich głowy kamienie,rażeni byli lasem strzał i

kubłami wrzącej wody.W mig zrozumieli,że są w pułapce.Przebić się przez pancernych którzy jako kosiarz szli niosąc śmierć i przerażenie

było niemożliwością.Atakowani z dwóch stron wiedzieli,że przyjdzie im

polec,ale że byli dzielnymi wojownikami postanowili drogo sprzedać

życie.Nikt nie dawał pardonu.Walka była krótka lecz krwawa.Słonko

wchodziło w zenit,gdy otwarły się bramy zamku i oblężeni mogli się

przywitać z wybawcami.Wyszła księżna Helena przywitać swojego syna

Mikołaja,który jako jeden z nielicznych nie uległ modzie na wyrzeczenie

się wiary i przystanie do husytów.Był posiłek dla wszystkich,było wino

dla oficerów i piwo dla żołnierzy.Po odpoczynku postanowiono zbliżyć

się do Żor na tyle by samą obecnością wypłoszyć oblegających ale kroki

kierować na Rybnik.Tam Bolko V-zaciekły husyta stacjonuje i posiłki

zbiera,by rozprawić się z księciem Mikołajem.Powiadają,że spodziewa się wsparcia z samej wielkopolski.Księżna Helena miała wiadomości,że już

wspierają go Zygmunt Korybutowicz z litewskimi zastępami oraz Jan

Kuropata i Derysław z Rytwian a nie wykluczone,że i syn Zawiszy Czarnego Maciej wspiera go swoją osobą.

-Powiadają,że i z Niemczy Piotr Polak wybiera się pod Rybnik.

-Że bitwa będzie to już postanowione,a jej wynik w rękach Boga.

-Niech Was Bóg błogosławi,bo w słusznej stajecie sprawie.Husyci mówią

o poprawieniu wiary a w rzeczy samej sieją śmierć,grabież i cierpienie.

Ale czas był zbyt drogim by go marnować na zbędne gadanie.Uprzedzić,

zaskoczyć Bolka,nie pozwolić mu obrastać w siły,to była sprawa w tej

chwili najważniejsza.

-Zadanie!Dotrzeć do Rybnika i zająć Górę Rudzką,którą niektórzy nazywają Górką Gliwicką albo Cerekwicą.Wytrącić husytom ich broń,

atak z góry przy pomocy ciężkich wozów spiętych łańcuchami.Podejść

pod osłoną nocy i ukryć się w gęstych lasach Kamienia,Paruszowca;

przed świtem zająć szczyt góry.Zmusić Bolka do przyjęcia bitwy na

naszych warunkach.Wyruszamy w imię Boga!

Szalej - Rozdział 11 - Wyprawa

W y p r a w a

Ważne wiadomości przynosisz mości rycerzu.Jasno widać,że jedst

to atak na cały Śląsk.Prokop Łysy,Jan Polak,Zygmunt Korybutowicz,

polscy,litewscy i ruscy kacerze-siła tego.

-A do tego mości książę dodać trza naszych śląskich zdrajców z księciem

Bolkiem V na czele,nie licząc pomniejszych zwolenników tych heretyków

takich jak Runsztajn którego zowią Jastrzębiem,Jerzy z Pszczyny,Zygfryd

z Bełku...

-Daj spokój,znam te nazwiska,książę przerwał wyliczanie kolejnych nazwisk.Martwi mnie bierność Jagiełły który za pomoc w wojnie z zakonem gotowy jest przymykać oczy zbrodnie Prokopa i jego zgraii.

-Powiadają,że królowa Zofka wielką jest przeciwniczką owych heretyków

a,że jest młoda i wielkiej urody a Jagiełło łasy na niewieście powaby to i

nadzieja,że króla opamięta i do zgody z papieżem namówi.

-Wiele w tym prawdy co mówisz Macieju.Puki co przyjdzie nam stawić

czoła owej zarazie.Wiadomości które przekazała zakonnica ważne są dla

mnie i Konrada.Skoro husyci wybierają się do Krakowa to ich oddziały

pozostaną bez wodzów.To będzie nasz czas,żeby mniejsze oddziały które

tyle zła czynią wyciąć w pień.Wielkie oddałeś zasługi mości rycerzu dla

naszej sprawy.Nie zapomnę o tym mości Macieju.To nie styd,że lochem

opuszczałeś rybnicki zamek-na wojnie różnie bywa.Dobrze,że zakonnicę

która oglądała tyle bezeceństw a przecież zachowała wiarę i męstwo oddaliście w opiekę siostrom z Czarnowąsów.Zasłużyła na odpoczynek.

-Dzięki za dobre słowa,mości książę,wszak tylko rycerski obowiązek

wypełniam.

-Szkoda,że inni rycerze tak nie myślą.Puki co czeka nas dużo roboty.Nie

będziesz odpoczywał Macieju,musisz szykować się do drogi.Pojedziesz

okolice Gliwic podburzyć okoliczną szlachtę przeciw Korybutowiczowi.

Jak tylko Korybutowicz opuści Gliwice by z dworem krakowskim targować należy miasto zająć a mieszczan którzy mu sprzyjali po karać.

Poślę umyślnego do Konrada by się do rozprawy z husytami sposobił.

Miej oczy i uszy otwarte.Przychodzi czas żeby każdemu sprawiedliwie

odpłacić.Bolka zostawiam dla siebie a Dobka Puchały i onego litewskiego

sobiepanka Korybutowicza oddaję Konradowi.Macieju weźmiesz dwa konie z mojej stajni,a po tego twojego coś go zostawił wele Pszowa poślę

mały oddział.Kowal zasłużył na nagrodę za wierność.

-Książę panie mam pokorną pdośbę.

-Mów,co w mojej mocy uczynię.

-Chodzi o tego Dobka Puchały;mam ja swoje z nim porachunki,jeszcze

spod Nysy.

-Tej prośby spełnić nie mogę,jest to sprawa mojego kuzyna Konrada który

ma pierwszęństwo przed tobą.To jego krewna pod Nysą tyle zła od onego

Puchały zaznała.

-Pod moją wszak była opieką,powiedział Maciej i stąd moje do onego

arcydiabła rachunki.

-Nie stanę między wami,choć sam chętnie bym skrzyżował z onym Dobkiem miecze.

-Dziękuję mości książę,tym wierniej będę służył sprawie.

-A teraz godzi się rycerzu,żebyś godnie wypoczął,głód zaspokoił a i

trunku zażył.Mam ci ja beczkę przedniego piwa ważonego przez nijakiego

Piwczyka z Rybnika.Każę ci słuszny dzban odlać.

Jakoż rzeczywiście następny dzień i kolejne dni były pracowite i

pełne nowych wiadomości.Oto do księcia dotarł umyślny od rycerza spod Knurowa i Szczygłowic,który potwierdził wieści przekazane przez zakonnicę Maciejowi.Zygmunt Korybutowicz zostawia załogę w Gliwicach i Bytomiu a sam wyrusza do Krakowa .W okolicach Rybnika i Żor pojawiają się duże watachy husytów.Prawdopodobnie oblegany jest

zamek w Pszczynie,w którym rezyduje matka księcia Helena .Duża grupa

husytów łupi miejscowości pomiędzy Żorami a Rybnikiem.Były to bardzo

złe wiadomości,gdyż zdobycie zamku w Pszczynie równało się wzięciu

księżnej Heleny jako zakładniczki a to równało się przystąpieniem księcia

do husytów.Żory obwałowane murami mogą się bronić,ale przecież też nie wiecznie.Kolejne wiadomości napawały zgrozą.Broni się Oleśnica,zdradziecki układ podpisuje Świdnica.Zdrada goni zdradę.Oto

nawet w otoczeniu biskupa rocławskiego dochodzi do oddania husytom

przez rycerza Altzenau twierdzy Otmuchów.Cały Śląsk płonie grabiony i

mordowany.

Po mszy porannej książę Mikołaj jeszcze raz zwołał,wszystkich

znaczących rycerzy na naradę.Sytuacje jest dramatyczna,prawie cały Śląsk

opanowany jest przez husytów.Padają kolejno Kluczbork i Buczyna.

Przybywają kolejne oddziały polskich kacerzy,którym przewodzą Mikołaj

Kornicz,Raczek Wyszyński.Spustoszenie sieje ten który usiłował zniszczyć ikonę jasnogórską a kiedy mu się to nie udało,ze złości ciął

ikonę rapierem zostawiając na policzku Matki Boskiej dwa cię cia na

policzku.Pada klasztor w Krzeszowie.Zgroza!Zgroza!Zgroza!

-Sami widzicie panowie,że miarka się przebrała.Musimy się szykować

na ostateczną rozprawę z husytami.Albo zwyciężymy albo czeka nas

życie w hańbie.Maciej,miły memu sercu rycerz zaniecha wyjazdu pod Gliwice.Ruszamy pod Pszczynę,Żory,Rybnik.Tam będą nasze śląskie

Termopile.Książę Bolko Opolski jest już w drodze,wygląda na to,że minie Racibórz,a uderzy na Rybnik,by po tym pomóc zdobyć Żory.Dzisiaj wyślę

dwóch niezależnych posłańców do Konrada.Nie uderza na Gliwice.My

ruszamy pod Pszczynę,a po tym poszukamy Bolka,znajdziemy go albo

pod Żorami,albo pod Rybnikiem i wydamy mu bitwę.

Natychmiast rozjechali się umyślni do księcia Oleśnicko-Kozielskiego

Konrada oraz biskupa wrocławskiego z prośbą o włączenie się do walk

z husytami i skoordynowanie działań.

Ruch na zamku raciborskim był ogromny.Stale przybywali rycerze ze

swoimi chorągwiami,przybywali feudałowie śląscy by wesprzeć księcia

w rozprawie z husytami.

W powodzi wiadomości jedna była szczególnie ważna i radosna.Oto

Konrad Biały książę na Oleśnicy i Koźlu,wyruszył najkrótszą drogą do

Gliwic.Widać doszły go wieści o wyjeździe Zygmunta Korybutowicza do

Krakowa i nie czekając chciał rozbić bastion husytyzmu na Śląsku którym

były Gliwice.Wiadomość ten potwierdził goniec wysłany przez Mikołaja,

który obok Koźla natknął się na księcia Konrada.W krótkim liście pisał,że zmierza do Gliwic by rozprawić się z Korybutowiczem,Był taki czas,że

książę Mikołaj chciał drogą przez Raciborską Kuźnię dotrzeć do Gliwic

i wesprzeć Konrada,ale zamiaru tego poniechał.Wieści spod Pszczyny i

Żor były wielce niepokojące.Szybka odsiecz stawała się konieczna.

Rozległe łąki wzdłuż koryta Odry dawno nie gościły tylu wojów

i pospolitego ruszenia.Ludzie mieli dosyć rabunku,gwałtów i poniżenia.

Wszyscy uświadomili sobie,że pomocy nie uświadczą.Polsce potrzebna

była ciężka jazda husycka w wojnie z zakonem krzyżackim.Pomimo

deklaracji płynących z Krakowa o odcięciu się od husytów,dla ślązaków

stawało się jasnym,że muszą wziąć sprawy w swoje ręce i zatroszczyść

się o spokój na swojej ziemi.

W czasie marszu wojsk śląskich pod Pszczynę,dotarła do Mikołaja dobra

wiadomość.Konrad pod nieobecność Korybutowicza zdobył Gliwice i

wszystkich mieszkańców którzy okazywali przychylność husytom srogo

ukarał.Gniazdo husytyzmu na Śląsku zostało rozbite.Tym raźniej śpieszył

Mikołaj pod Pszczynę uwolnić swoją matkę Helenę,uwięzioną w zamku

oblężonym przez mały oddział husytów.Nie licząc drobnych potyczek

marsz przebiegał spokojnie.Dobrze zorganizowane oddziały wzbudzały

strach wśród przeciwników.Dopiero niedaleko wsi Pawłowice,w pobliżu

zbójeckiego gniazda Runsztajna,natknął się Mikołaj na większy oddział

składający się z piechoty,taborów i ciężkiej jazdy.Husyci obozowali w

głębokim jarze,pewni siebie zupełnie zaniedbali ubezpieczenie.Byli tak

pewni,że w terenie kontrolowanym przez swojego sprzymierzeńca rycerza

Runsztajna zwanego Jastrzębiem są bezpieczni,że gdy zobaczyli pierwszą

śląską chorągiew zupełnie potracili głowy.Przede wszystkim nie wiedzieli

z jaką siłą mają do czynienia bo większość wojska zasłonięta byłazboczem

głębokiego jaru.Książę choć młody wiekiem był już doświadczonym wojownikiem.Natychmiast nakazał zatrzymać marsz.Chorągiew lekkiej

jazdy ta którą widzieli husyci zaczęła formować szyk bojowy,jak by

zapraszając husytów do walki.

Husyci,co należy przyznać wykazali wielką dyscyplinę,gdyż

natychmiast zaczęli formować szyk bojowy sądząc,że przyjdzie im się

zmierzyć z jedną zabłąkaną śląską chorogwiąDlatego nie zaangażowali

swojej największej siły-wozów spiętych łańcuchami,które siały popłoch

w szeregach nieprzyjaciół.

W tym czasie Mikołaj pod osłoną wzgórza,podzielił swoje chorągwie na

zgrupowania,które każde z innej strony obchodziły wzgórze.Husyci początkowo czekali na atak Ślązaków uznając,że jedna lekka chorągiew to

za mało by rozpędzać swoje ciężkie konie.Widząc jedna,że Ślązacy stoją

nie zamierzając atakować,sami ruszyli z wielkim impetem.A choroągiew

śląska stała zachowując kamienny spokój.Zakute w żelazo ciężkie zastępy

obciążone dodatkowo ciężką zboją pokonywały wzgórze,tracąc stopniowo

impet.Zwalniali coraz bardziej,słychać było sapanie konie,ciężkie oddechy

jeźdców.Na to czekał Zdeńko z Bzia który dowodził śląską chorągwią.

Kiedy chusyci zupełnie zwolnili grzęznąć w mokrym gruncie,Zdeńko

ruszył do ataku.,nie frontalnie a jedynie okrążając ciężką jazdę z dwóch stron.”Kąsał” ją ustawicznie.Husytom było bardzo trudno ustawiać się

frontem do nieustannie zmieniającej pozycje lekkiej jazdy.Co rusz padał

jakiś husyta wydając okrzyk zdumienia,że to właśnie on pada w to zryte kopytami błoto.Nikt nie prosił o litość bo wiedział,że jej nie otrzyma,za

dużo krzywd,zbyt wiele nienawiści było po jednej i drugie stronie by móc

liczyć na litość.Dowódca husyckiej chorągwi zorientował się,że pozwolił

się wmanewrować w walkę na warunkach dla siebie niekorzystnych.Kazał

trąbić odwrót,ale było za późno.Hałas na tyłach dowodził,że Ślązacy zdobyli tabory w którychprzebywała piechota zupełnie nie biorąca udziału

w walce.Husyci uważali,że jedną lekką chorągiew rozbije ciężka jazda

samym swym impetem.Zaskocznie było tak wielkie,że piechota miast

formować szyk bojowy,poszła w rozsypkę.Uciekali pojedynczo i grupami

zostawiając tabory a w nich konie,wozy i mnóstwo zrabowanego mienia.

W pogoń poszła lekka chorągiew rybnicka tnąc niemiłosiernie każdego

kto nawinął się pod miecz.W tym samym czasie chorągiew samego księcia

ustawiona w szpaler przyjmowała husyckich jeźdźców którzy salwowali

się ucieczką z pola walki.Pogrom był zupełny.Oszalałe konie biegały

szukając swych panów.

Książę nakazał zebrać swój oddział i poniechać pościgu pojedynczych

żołnierzy.Czasu było mało,Pszczyna a w niej matka księcia Helena potrzebowali pomocy.Gdy wszyscy się zebrali,okazało się,że brakuje

lekkiej chorągwi rycerza Macieja złożonej z wolnych rycerzy.Czyżby

wpadli w zasadzkę?A może zostali rozbici w starciu?Rycerz Maciej

ze swoją chorągwią jak by się zapadł pod ziemię.

-Mości hetmanie Wilhelmie weźcie kilku jazdy i poszukajcie czy aby

nie jest ranny i nie potrzebuje pomocy.Gdybyście go znaleźli martwego

też go sprowadźcie,bo dzielny to rycerz i godnego wymaga pochówku.

W czasie gdy szukano rycerza Macieja,książę dokonywał przeglądu

swojego oddziału.Straty były małe.Zaskoczni husyci bronili się słabo nie

zadając wojskom księcia większych strat.Jedynie lekka chorągiew która

stała na szczycie i przyjęła uderzenie pancernej chorągwi husytów były

niewielkie straty.Walka była zwycięska i stanowiła dobrą zapowiedź przed

jutrzejszym spotkaniem pod Pszczyną.

-Dziękować Bogu,mości rycerze,że mogliśmy odnieść to zwycięstwo,które

podniesie nas na duchu.To dobry znak na przyszłe wyprawy.

Nagle dał się słyszeć tętent licznych kopyt i podniesione głosy

przerywane śmiechem.To połączone chorągwie rycerzy Wilhelma i

Macieja.Rycerz Maciej na długim sznurze prowadził nie lada gagatka.

-Mości książę złapałem nie lada oficyjera,lubieżnika i mordercę,dobrego

znajomego spod Rybnika i Nysy,imć pana Dratewkę.Tak się nakazał wołać

a jak jest naprawdę,kto go tam wie.Więcej on ma cnoty niewieściej na

sumieniu niż nie jeden włosów na głowie.

-Szczgólnie jak je łysy,odezwał się jakis dowcipniś ośmielony dobrym

chumorem księcia.

-Jak mnie poznał to dał takiego dyla,że mało mi konia nie zatarł,tak migał

miedzami ani hazok.Myślę,że już więcej bezeceństw czynić nie będzie,

dlatego puściłem się za im.Kompanów posiekalim a tego tu przyprowadziłem przed twoje oblicze żebyś z bliska zobaczył jak wygląda

zdrajca,świętokradca,,lubieżnik i bezecnik.

Przed księciem stał chudy mężczyzna w czarnej pelerynie i kapeluszu

z dużym rondem,które ocieniało twarz.

-Jak cię zowią,zapytał książę.

-Raczek,a wołąją mnie Dratewka,bo handluję dratwą.

-Tak jest jak o tobie mówią?

-Łżą panie!Jestem człowiek spokojny i nikomu krzywdy nie czynię.

Handluję dratwą i ludziom pomagam.

-A gdzie masz dratwę?chciałbym kupić,powiedział książę .

-Husyci mnie ucapili i dratwę zabrali.

-I tak jeździłeś z husytami miast dratwy nosisz u boku miecz i topór.A co

robiłeś w Rybniku i Nysie?temu rycerzowi który widział twoje czyny

kłam zadajesz?Związać i powiesić do góry nogami,rozkazł książę,nie

umiera powoli,ku przestrodze innym.

-Mości książę mnie go zostaw,powiedział Maciej,wyduszę z niego wszystko co wie,a wie nie mało.

-A weź go sobie żeby go przepytać.

-Pokorne dzięki mości książę,powiedział Maciej.Oj będziesz ty Dratewka

żałował że cię matka rodziła.Marny twój los.